ریشه در باد

سلام

از دیشب که مرحله‌ی اول مسابقه تموم شد وارد فاز داوری شدیم که دو مرحله داره. که در نوبت اول داوران محترم پنج اثر رو که به نظرشون بهتر از بقیه هستند بدون اولویت و ترتیب جدا می‌کنند و به من می‌گن. اون وقت از بین اونا پنج تا که رای بیشتری داشتند رو دوباره گوش می‌دیم و نقطه نظرات بچه‌ها رو بدون آوردن اسمشون توی یک پست رمزدار قرار می‌دم تا در نهایت رای نهایی خودشون رو بدن.

خب خودم تصمیم گرفتم نباشم و یکی از دوستان رو که داوری و دقت نظرش رو توی یک مسابقه‌ی دیگه پسندیده بودم انتخاب کردم و ازش خواستم که جای من قضاوت کنه. هرچند هنوز جوابی بهم نداده.

از بین داورای قبلی هم سه نفر فرستادن رای‌ها و نظراتشون رو و یک نفر  فعلا ازش خبری نیست! با این حساب احتمالا به داورها اضافه کنم چون همین رای‌هایی هم که تا حالا اومده گستردگیشون خیلی زیاده...

...

با این شرایط هرچند دوست داشتم زودتر نتیجه رو اعلام کنم ولی خب فکر کنم کمی طول بکشه.

بعدا نوشت: یکی از داورای بعدی انتخاب شد : معرفی می‌کنم آقاگل

خب ده اردی‌بهشت آخرین مهلت مسابقهست که قبلا توی این پست درموردش اطلاع‌رسانی کردم . هرچند  مشارکت علی‌رغم لطف دوستانی مثل پریچک، هلما، کازیمو، آقاگل و یلداخانوم در معرفیش خیلی پایین بود و ...

(این قسمت از متن رو که گله‌گذاری از نرسیدن فایل‌ها بود بعد رسیدن صدای دوستان حذف کردم)

... لطفا به این فایل‌ها گوش بدید و نظرتون رو بگید و اگه دیدید شما هم می‌تونید باهاشون رقابت کنید توی این فرصت باقی مونده صداها و شعرخوانی‌هاتون رو برام بفرستید. ممنونم.

بعدا نوشت : با تشکر فراوان از آنه‌شرلی، گلاویژ، پری‌دریایی، مسی‌ریکا بابت معرفی مسابقه.

0. صدای خودم! ببخشید اگه عجله‌ای شد. یهو آخر مسابقه‌ای با خودم گفتم چرا همه هستن من نباشم. حداقل یک شرکت کننده‌ی مهمان داشته باشه اینجا :)))

دانلود با کیفیت اصلی

۱. صدای شماره‌ی یک

دانلود با کیفیت اصلی

٢. صدای شماره‌ی دو

دانلود با کیفیت اصلی

٣. صدای شماره‌ی سه

هفته‌ی پیش اینجا خبر از برگزاری یک مسابقه رو دادم. از اول هم انتظار شرکت کننده‌های فراوون رو نداشتم با توجه به فعالیت محدود و دامنه‌ی کوچیک دوستانم. ولی خب نه تا به این حد. به خصوص که چند نفر از دوستان هم تبلیغش رو کردند مثل هلما و پریچک و البته با تشکرات فراوان آقاگل و کازیمو که زیاد مراوده هم نداشتم باهاشون.

در هر حال با اینکه اعلام آمادگی‌ها زیاد نبود ولی همون‌ها هم اگر شرکت می‌کردند (که ازشون ممنونم حتی به صرف همون اعلام آمادگی)، برام کاملا قابل قبول و رضایت‌بخش بود نتیجه‌ش. و بماند که به خاطر زحمت و ارسال فایل چندتا از دوستان نمی‌تونم و نمی‌خوام کنسلش کنم و اگه تنها و فقط یک نفر هم شرکت می‌کرد بالطبع بدون داوری جایزه‌ش رو بهش می‌دادم. اما خب همون‌طور که از داوری حرف به میون آوردم تنها مورد اذیت شدنم همینه. برای خودم به شخصه مهم نیست این قضیه ولی خب احساس می‌کنم جلوی این دوستان شرمنده شدم! نمی‌دونم چرا ولی خب این احساس رو دارم.

به هر صورت هرچند توقع رو توی زندگی و دنیای واقعیم کلا حذف کردم اما توی فضای مجازی از اون‌جا که یک دوست بهم گفت توقع از خصلت‌هامه پس بی راه نیست که بگم چه بی انصافی بود این برخورد و بی‌تفاوتی در حق من که حتی در بدترین حال و هوا و دوران‌های سکوتم اگه کسی سوالی کنه یا درخواستی داشته باشه و جوابش رو بدونم یا اجابتش در توانم باشه حتما کمکشون می‌کنم. دیگه بماند که شرکت در چالش‌هاتون جزو واجباته برام! نه اینکه منتی باشه. حس خوبی بهم می‌ده این کارها. فقط نمی‌دونم چرا این کار برای شما حس خوبی نداره! حالا منظورم شرکت کردن و صدا فرستادن هم نیست. حداقل یه واکنشی، چیزی...

که چقدر این روزها این سکوت‌ها، فرار از دیالوگ و تک گویی‌ها آزارم می‌دن. اونم برای من که توی دنیای واقعی محکوم شدم به تنهایی در غربت و زندگی میون یک چهاردیواری خالی ...

بعد از چند روز پر فشار، الان یه خورده احساس راحتی و ریلکس بودن می‌کنم. از عصر پنجشنبه‌ست که درگیر کارای اداره توی خونه هستم. هفته‌ی قبل یهو رئیس گفت پرونده‌های فلان منطقه رو می‌خوام و در حالی که من از کلی جای دیگه پرونده‌ی آماده شده و گزارش نویسی شده داشتم باید از صفر شروع می‌کردم و پرونده‌های اون محل مذکور رو بهش تحویل می‌دادم. از اون ور از تهران خیلی وقت پیش نامه زده بودند که فلان داده‌ها و آمارها و گزارشات رو می‌خوایم و فقط چند روز به مهلت ارسالش مونده به من ارجاعش می‌دن و با یک فایل اکسل لعنتی مجبورم چند روز سر و کله بزنم.

آره از عصر پنجشنبه‌ست که سرم توی پرونده و لپ تاپ و کاغذ و کوفت و زهرماره. و این چند روز چون تنها زندگی می‌کنم فرصت نکردم غذای درست حسابی درست کنم. حالا اون بماند این دو سه روز که اصلا غذای گرم نخوردم و تموم وعده‌هام شبیه صبحونه شده بودند. پریشب ساعت سه خوابیدم و دیشب ساعت پنج صبح. حالا اون بازدیدهای صحرایی و خستگی خودِ کار هم بماند. ولی خب همه‌شون تموم شدند. فعلا چندتا پرونده آماده کردم تا دهن رئیس بسته بشه و اون اکسل کوفتی هم ارسال شد به تهران.

اما از شانس بدِ من امروز بارندگی بود و به خاطر مخاطرات سیل و ... تا ساعت پنج و نیم عصر با راننده‌م، گشنه و تشنه توی دشت و بیابون و دهاتا بودم. و چقدر خسته‌م و عصبانی. طوری که نمی‌دونم پاچه چند نفر رو گرفتم این چند روز...

شاید تنها تفریحم این بود که هی وسط کار آنتراکت می‌دادم و یه سر می‌زدم به تلگرام و وبلاگ و گه گاه اینستاگرام. اما جرئت رفتن به توئیتر رو نداشتم که می‌دونستم حسابی وقتم رو می‌گیره. ولی خب اینجاها هم که به جای رفع خستگی کلی باعث اعصاب خوردیه...

الان که فکرش رو می‌کنم با خودم می‌گم چطور طاقت آوردم امروز رو. با اون اعصاب خوردیا، با اون دو ساعت خواب دیشب، با اون درست و حسابی غذا نخوردن، و تازه بعدش ده ساعت توی کوه و بیابون زیر بارون گشتن...

فقط می‌دونم خیلی خسته‌م. اون‌قدر که دلم می‌خواد بخوابم و حالا حالاها بیدار نشم...

تا دهم اردی بهشت تمدید شد

سلام

قرار شد یک مسابقه‌ی شعرخوانی ترتیب بدیم و پیشاپیش ممنونم از همه‌ی دوستانی که زحمت می‌کشن و با صداهاشون رونق می‌دن به این محفل.

خب برای شروع باید اعلام کنم مسابقه تک مرحله‌ایه و شما یک یا چند شعر از قیصر امین‌پور عزیز رو در قالب یک فایل صوتی می‌خونید و صداها توسط هیئت داوران که متشکل‌اند از خودم، شباهنگ، هلما، رستاک و گلاویژ شنیده و در پایان مسابقه بهشون رای داده می‌شه تا نفرات اول تا سوم مشخص بشن و به ترتیب ۱۰۰ ، ۶۰ و ۴۰ هزارتومان کمک هزینه‌ی نقدی خرید کتاب رو هدیه بگیرن.

که در ادامه یک سری قوانین مسابقه رو براتون می‌نویسم تا بیشتر با روال برگزاریش آشنا بشید.

۱. شما یک یا چند شعر از قیصر امین‌پور رو به انتخاب خودتون می‌خونید. اشکالی هم نداره چند نفر یک شعر یکسان رو بخونند.

٢. حتما ابتدای ضبط کردن و قبل از شعرخوانی، جمله‌ی : به یاد قیصر... رو بگید، که مشخصه‌ی ضبط شدن فایل‌ها برای این مسابقه‌ست. و لطفا از خودتون و یا وبلاگتون هم اسمی نبرید.

٣. فایل‌هاتون رو برای من بفرستید تا اینجا توی یک پست جداگانه همه‌ی شعرخوانی‌ها تجمیع بشن. هرچند مختارید که توی وبلاگ خودتون هم منتشرش کنید. البته به این شرط که به مسابقه اشاره کنید و لینک این پست رو هم بگذارید.

۴. سعی کنید فایل‌هاتون نه خیلی خیلی کوتاه باشه و نه زیاد طولانی.

۵. موسیقی پس زمینه به اختیار و سلیقه‌ی خودتونه. البته لزومی هم نیست برای موزیک داشتن شعرخوانی‌ها.

۶. مسابقه از الان شروع می‌شه و می‌تونید شعرخوانی‌هاتون رو برام بفرستید و تا روز جمعه 7 اردی‌بهشت ادامه داره. البته اگه مشارکت کم باشه احتمالا تمدید بشه!!!

٧. احتمالا اگه یک شرکت‌کننده‌ای از سمت دوستان استقبال بشه کارش و داوران محترم توی نفرات برتر قرارش ندن یک جایزه‌ی جداگونه براش در نظر بگیریم :) پس نظر بدید راجع به کار بچه ها.

در پایان هم این رو بگم که دوستان خیلی خیلی به من لطف می‌کنند اگر راجع به این مسابقه اطلاع‌رسانی داشته باشن توی وبلاگ‌هاشون :)

با تشکر

یک نکته رو باید بگم که دلیلم برای انتخاب قیصر مقبول بودنش بین طیف‌های مختلف شعریه. چون هم شعر کلاسیک داره و هم نیمایی. و از اون مهم تر بین هر دو گروه حکومتی و منتقد هم تا حدودی مقبوله. هرچند به واسطه‌ی فعالیت‌های فرهنگی اول انقلابش از سمت حکومتیا مصادره شده ولی خب شخصیت میانه‌ای داشته...

سلام

چند وقتیه برخلاف تمام دوران وبلاگ‌نویسیم تعداد پست‌های پیش‌نویسم خیلی خیلی زیاد شدند و هیچ‌کدوم عمرشون به انتشار نمی‌رسه. اما خب فکر برگزاری یک مسابقه‌ی وبلاگی کمکم کرد تا بعد مدت‌ها یه تکونی بدم به اینجا.

ازونجایی که من عاشق صدا، شنیدن، شعر و همین‌طور مرحوم قیصر امین‌پور عزیز هستم که هفته‌ی دیگه سال‌روز تولدشونه. گفتم همه‌ی این‌ها رو جمع کنم و یک مسابقه شعرخوانی ترتیب بدم. خصوصا یه جوایزی هم تعیین کنم و به یُمن اعیاد شعبانیه و نمایشگاه کتاب که در پیششون داریم به برنده‌ها هدیه بدم. در هر حال روال مسابقه به  این صورته که شما یک یا چند شعر از قیصر عزیز رو انتخاب کرده، می‌خونید و توی وبلاگتون منتشر می‌کنید. اون‌وقت من به همراه یه تعداد دوست دیگه در هیئت ژوری رای می‌دیم و برندگان رو اعلام می‌کنیم! حالا به مرور بیشتر با کم و کیف مسابقه آشناتون می‌کنم.

فقط همین اول کار دو تا درخواست داشتم. یکی اینکه دقیقا مبلغ دویست هزار تومن رو برای جوایز کنار گذاشتم. اما خب بین دو حالتی که بهتون می‌گم برای توزیع جوایز مرددم و هرکدوم که بیشتر رای بیاره به اون صورت اهدا می‌شه.

روش اول : نفر اول 100، نفر دوم 60 و نفر سوم 40 هزارتومن کمک هزینه‌ی خرید کتاب.

روش دوم : نفر اول 70، نفر دوم 50، نفر سوم 35، نفر چهارم 25، و نفر پنجم 20 هزارتومن کمک هزینه‌ی خرید کتاب.

که همگی به صورت نقدی کارت به کارت می‌شه.

و درخواست دوم‌ام از دوستانیه که می‌خوان داور باشن و قصد شرکت ندارند. اگه استقبال شد که خب بین رفقا چند نفر رو انتخاب می‌کنم و اگه نشد چندتاتون به زور باید داور بشید :)))) اما برای داور شدن چندتا شرط هست. اول اینکه بتونید توی کانال موقت تلگرامی که آثار شرکت‌کننده‌ها رو اونجا آپ می‌کنم عضو بشید. و دوم اینکه وقت داشته باشید برای شنیدن آثار و رای دادن. چون فرآیند رای‌گیری هم به صورت بات‌های تلگرامیه هیچ‌کس حتی خودم از رای‌هاتون باخبر نمی‌شه و داورا هم همدیگه رو نمی‌شناسن :))) مگه اینکه حالا طور دیگه‌ای بخواید!

پس منتظر کامنت‌هاتون هستم. چه برای عضو شدن در هیئت داوران و چه نظرتون راجع به مدل توزیع جوایز!

خب نوبت من شد که پست صندلی داغ‌ام رو بگذارم. چالشی که طراحیش با حریر بوده و آماده‌ام برای جواب دادن به سوالاتتون...

این چند وقت یه عالم پست نوشتم که یا پیش نویس کردم و یا کلا حذف. از سال‌های اولیه‌ی دهه‌ی نود که چقدر آدم مغرور، با اعتماد به نفس، مهربون، صبور و به اصطلاح موفقی بودم. چه توی تحصیل، چه کار، چه فعالیت‌های هنری، فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و در کل زندگی... آدمی که الان هیچ نشونه‌ای ازش توی خودم ندارم.

از اون یک دو سال انزوای خودخواسته و تنهایی مطلق بعدش...

از تضاد رفتاری الانم که گاهی فکر می‌کنم هنوز همون آدم‌ ام. یا اینکه برخوردهام با نوع زندگی آروم و بی حاشیه‌ای که این روزها انتخاب کردم سنخیتی نداره. و اون وقت هنگ می‌کنم از نوع واکنش‌های دیگران و حتی خودم...

فقط تهش می‌گم که دیگه توی محیط بیان نه متن، نه کامنت و نه بحث سیاسی از من نخواهید دید. و هرجا حرفی بود در این زمینه سکوت می‌کنم و رد می‌شم. چون نگاه که کردم توی اغلب اون پارادوکس‌ها، دغدغه‌ها و بحث‌های این چنینی خیلی پررنگ بودند...

راستی توی صندلی داغی که حریر بانیش بوده هم شرکت کردم و چهارشنبه بیست و دوم نوبت منه. پست می‌گذارم توی وبلاگم و اگه خواستید بیاید و هر سوالی دوست داشتید بپرسید.

توی پست پایینی نوشتم که یک مهمون ناخونده دارم. خب این جناب یه همکارم بود که نزدیک بازنشستگیشه! و قرار بود همون یک شب رو خونه‌ی من باشه. ولی یک شب، شد سه شب و امروز نشریفشون رو بردند...

ایشون راننده‌ی اداره‌ست و به همراه رئیس توی شهر بزرگ‌تر و مجاور زندگی می‌کنند. از اون جایی که خونواده رو فرستاده ولایت و رئیس هم رفته تعطیلات گفت می خواد چهارشنبه شب پیش من باشه تا نره و برگرده برای یک روز پنجشنبه. اما خب جمعه و شنبه رو هم موند چون طی یک معامله و به قول خودش فداکاری جای یک راننده‌ی دیگه شیفت وایساد این دو روز رو. منم که کلا چهار روز رو شیفت دارم. و شد آنچه نباید می‌شد. راستیتش حال و حوصله‌ی هم سن و سالای خودم رو ندارم برای این مدت، دیگه چه برسه به یکی تقریبا هم سن و سال بابام. هرچند انعطافم زیاده در مقابل آدما و ایشون هم آدم خوش مشربی بود ولی خداییش دیگه کم آوردم. خصوصا با حال و هوای این چند روزم...

در هر حال گذشت خدا رو شکر و خلوت خودم رو پس گرفتم. بماند که به اندازه‌ی سه پست می‌تونم از همکارم، حرفا، حرکات، خاطرات و چاخان‌هاش بنویسم ولی خب مهم نیست.

تنها آخر کار خواستم بگم احتمالا یک هفته، ده روز دیگه یک راز بزرگ زندگیم رو اینجا می‌نویسم.  هرچند من چندتا راز دارم توی زندگیم اما هستند عده‌ای که خبر داشته باشند ازشون، به فراخور موقعیتی که دارند. در هر حال اون قدر عجیبه این تصمیم‌ام که الان موقع نوشتن درباره‌ش قلبم اومده توی دهنم. جریانی رو که هیچ کس از دوستان و خانواده‌م خبر نداره ازش. که نمی‌خوام هیچ آدم حقیقی توی زندگیم بفهمتش. اگر هم تا الان اینجا حرفی نزدم ازش چون رفقای وبلاگیم همیشه یک تعدادیشون برام حالت مجازی-حقیقی رو داشتن از فرط نزدیکی. اما الان همه مجازی حالص شدند واسه‌م و همه‌ی صمیمیتا و رفاقتا به حالت عادی و طبیعی وبلاگی برگشته. امیدوارم بتونم بگم ازش با این امید که باعث کمکم بشه...

خب این پست فردا صبح برداشته می شه برا همین اشکال نداره نوشتنش. شاید آروم ام کنه. 

بدجور بغض کردم به خاطر زندگیم. اشتباهات گذشته م. و آینده ای که هر کار می کنم درست ساخته نمی شه.

بغض کردم و نزدیکه اشکام مثل سیل روونه بشن. به خدا اگه به خاطر پدر مادرم نبود همین امشب خودکشی می کردم.

این زندگی درست بشو نیست...