ریشه در باد

پاسخ :

اول اینکه این نگاه صفر و صدی رو کنار بگذار که هر کی نگه مرگ یعنی عاشق آمریکاست...
دوم. اگه بحث جنایت پیشگی باشه. روسیه و چین و سوریه و کلی از کشورهای دوستی که هیچ وقت نمی گید بهشون مرگ هم دست کمی از اونایی که مرگ نثارشون می‌کنید ندارن.
سوم. این تفاسیرتون از مرگ گفتن هاتون فقط همینجا می مونه ولی من وقتی خودم رو جای ملت آمریکا می‌گذارم می‌بینم که یه عده دارن به کشور و پرچم‌ام توهین می‌کنند. خب یه کم شفاف‌تر شعار بدید! زحمتی نداره که. بماند که خدا به پیغمبرش توی قرآن گفته حتی به مشرکین دشنام ندهید و به مقدساتشون توهین نکنید. حالا شما برو هی فحش بده...
چهارم. اصلا منظور من رو ازین شعر نفهمیدی. حرف من اینه وقتی همیشه مرگ از دهانت خارج بشه و این رو صدا بزنی. مرگ هم همنشینت می‌شه. آقا برید تظاهرات کنید، اعتراض کنید و شعار بدید. اما خوبی ها رو فریاد بزنید.
پنجم. در ادامه ی مورد چهار منظور من قضیه ی انرژی مثبت و منفیه که خب شاید چون اعتقادی بهش نداشته باشی بهتره اصلا باهات بحث نشه. هرچند اعتقاد هم نداشته باشی باز هم هست و کار خودش رو می کنه.
ششم. خودمونیم نتیجه ی این مرگ بر گفتن ها چی شد؟ یا وقتی پای عمل به میون اومد و رفتید سفارت چند تا کشور رو تسخیر کردید و آتیش زدید؟ دودش به چشم کی رفت؟ مردم یا مسئولین؟
هفتم. با جمله‌ی آخرت کاملا موافقم. که هرچی می کشیم از اون‌هایی می‌کشیم که هم به ملت خیانت کردند و هم با تفسیرهای به رایشون به اسلام...
و در آخر اینکه خوشحالم این پست رو گذاشتم چون توی این فضای بیان هرچند وقت یک بار باید تسویه کنم اطرافیانم رو. چون جاهای دیگه بحث می کنم. این وبلاگ فقط حیاط خلوت منه. پس بهتره ازین به بعد همدیگه رو دنبال نکنیم وقتی این طور یک شعر ساده ی من به غلیان آورده شما رو!

پاسخ :

روحشون شاد و تسلیت می‌گم بهت توی سالگردش...
چی بگم...

پاسخ :

اونایی که نباید می زدن زدن حرفاشون رو توی کامنت ها!

پاسخ :

قربانت میم جان ;)